Nâzım "Bir Küvet Hikayesi" şiirinde anlatır...
Fahire kocasının ihanetini öğrenir. Onu eve çağırır ve "Doğru mu?" diye sorar.
"Evet" der Süleyman...
Rahatlar Fahire... Keser ağlamayı ve ayrıntıya girer:
"- Nerde buluşuyordunuz?
- Bir otelde...
- Beyoğlu tarafında mı?
- Evet.
- Kaç defa?
- Ya üç, ya dört.
- Üç mü, dört mü?
- Bilmiyorum."

Şiirin bir yerinde Nazım o zor soruyu sordurur kadın kahramanına:
"- Çok mu seviyordun?
- Sevmek mi? Hayır...
- Başkaları da var mı?
- Yok."
Bu yanıtı alınca da şöyle der Fahire:
"Bunu sevdin demek... Başkaları da olsaydı daha rahat ederdim..."

Farklı yetiştirilme tarzlarından olsa gerek:
Erkek "Sevse de sevişmesin" derdinde;
Kadın "Sevişse de sevmesin"e razı...
Oysa sevmeden sevişmekle, sevişmeden sevmek aynı sakat doğumun ikizleri değil midir?

Can Dündar'dan...